A concertina

La Voz de Galicia – 31 de agosto, 2018 →

Cristina PatoAínda lembro unha conferencia sobre a concertina á que asistín hai algúns anos en Nova York. Falaban da orixe do instrumento e do seu uso e calado en diferentes culturas: Inglaterra, Alemaña, Arxentina e os EUA. Quedara fascinada por entender que un instrumento relativamente novo (de comezos do século XIX), nado en Inglaterra e Alemaña, acabara por popularizarse na Arxentina a través dunha versión diferente e máis avanzada do instrumento: o bandoneón, creado polo alemán Heinrich Band (de aí o seu nome). Esa versión da concertina fora introducida na Arxentina probablemente por migrantes, inmigrantes ou mariñeiros, habendo varias teorías sobre a entrada ao país dun instrumento que, sen sabelo, se convertería no son que define unha parte importante da súa cultura no mundo: o son do bandoneón é o son do tango.

Pero estes días a concertina da que se fala no noso país nada ten que ver coa música. Esta concertina é un instrumento inhumano nado probablemente na Primeira Guerra Mundial e deseñado para mancar. E agora, o Goberno central está a buscar unha alternativa ás concertinas instaladas hai trece anos nos valados de Ceuta e Melilla, para ter un valo fronteirizo «moito menos lesivo e moito máis efectivo en evitar os saltos».

Todos os avances culturais son froito da migración, do intercambio de vivencias. O que entendemos por identidade cultural non é senón a suma de todas as realidades que contemos como sociedade. E, tristemente, unha desas realidades levounos a instalar a concertina equivocada: unha arma salvaxe creada para ferir profundamente, e así derramar máis sangue nun problema de fondo imposible de solucionar: o noso muro particular.

Deja una respuesta

Tu dirección de correo electrónico no será publicada.

Este sitio usa Akismet para reducir el spam. Aprende cómo se procesan los datos de tus comentarios.