La Voz de Galicia – 5 de abril, 2019 →
A pasada semana foise unha desas mulleres que nos fixeron crer que todo era posible. Agnès Varda, a artista, fotógrafa e cineasta francesa que revolucionou o mundo do documental, creando un estilo propio e un xeito único de achar a beleza nas realidades máis marxinais.
Morreu con noventa anos. E, en certo modo, morreu traballando, xa que un dos seus últimos proxectos, o documental Rostros e lugares, en colaboración co tamén artista JR, tivo unha repercusión e un impacto tan universais que, de súpeto, a muller que era visible para unha xeración, pero completamente invisible para outra, comezou a ser visible en todas as posibles realidades.
Cando lin as novas do seu pasamento, o pasado venres, comecei a engulir moitos dos seus traballos, algúns que xa vira e outros que descoñecía por completo. Comecei a redescubrir a obra dunha muller que seguín durante anos, que logo esquecín, e que de súpeto, co vibrante Rostros e lugares, estaba de novo en todas partes. Recoloqueina de novo na miña lista de heroínas. Varda morreu, pero queda o seu legado. As súas obras, xenialidades coma Patatutopia, pasarán á historia, porque se algo aprendemos nestes anos é que mulleres artistas e comprometidas coa sociedade hóuboas sempre, simplemente eran invisibles.
Hai un par de anos que ela mesma daba unha fascinante conferencia TEDx sobre a inspiración, sobre o seu xeito particular de escribir a través das imaxes, de crear a súa propia linguaxe. Gostaba de traballar nas marxes, e dicía: «The way you look at things is what makes them beautiful», algo así coma «o xeito de mirar as cousas é o que as fai fermosas». Eu, hoxe, mirarei o mundo cos seus ollos…
