La Voz de Galicia – 22 de Junio, 2018 →
Dariamos un paseo pola tarde para recoller herbas e flores. Na fiestra da súa casa poría unha cunca de auga con follas de sabugueiro e pétalos de rosa á intemperie; tamén poría un vaso cunha clara de ovo. Á mañá seguinte lavaría a cara coa auga de flores e miraría para o vaso para atopar sabe deus que. Iría mercar unhas sardiñas, e non fariamos fogueira, pero o meu pai traería pan do forno de non sei onde, e a nosa veciña, Lola, estaría enlazando refráns: «polo San Xoán…». Elas, coma tantas outras nais, tiñan o seu xeito particular de celebrar o solsticio de verán.
Celebrar que o Sol está quedo, que a partir de hoxe os días se farán máis curtos, que hai un cambio de ciclo, ou simplemente quedar queda, aínda que sexa un chisco, para marabillarme coas flores que me rodean e lembrar, chorando, que son unha privilexiada.
Co solsticio chega o verán, e co verán vén o movemento masivo de refuxiados e migrantes que foxen da morte e da escravitude, afrontándoa no mar. Non hai nin cen anos que eran os nosos os que fuxían e se refuxiaban onde os aceptasen.
Esta semana, no mesmo Día Internacional dos Refuxiados, saían os datos do declive demográfico da nosa terra: ler nunha mesma páxina os perigos da grave crise demográfica que sofre Galicia e os perigos da grave crise migratoria que sofren as costas do noso Mediterráneo dá moito que pensar.
Galicia, a do problema demográfico, acolleu o redor de 300 refuxiados o pasado ano. E eu, cando consigo quedar queda, imaxino a dureza das razóns polas que fuxían os nosos e polas que foxen eles hoxe, e imaxino as realidades ás que chegaron os nosos e ás que chegan eles hoxe. E así, desolada, doulle a benvida ao verán.
