Cansancio

La Voz de Galicia – 17 de Noviembre, 2017 →

Cristina PatoLevo trece quilos ás costas: as dúas gaitas van xuntas nun estoxo brando estreito para que collan nos avións pequenos que me levan ao medio da nada, e nesa mesma funda van as ferramentas básicas para o instrumento, un par de punteiros noutras tonalidades, e os amuletos que vou acumulando polo camiño. No brazo dereito vai a bolsa de viaxe que non se desfai nunca, contén todo o que poida precisar en calquera parte do mundo: ibuprofeno, colonia, bolígrafo multicor, ginseng, un par de rosarios, cadernos de notas, ordenador e unha colección de infusións para todo tipo de doenzas.

Collo un taxi ao aeroporto, dóeme un pouco un ombreiro e non quero arriscar antes do concerto. O taxista, do Kurdistán, é falangueiro e hai atasco, así que tento, durante unha hora e media, aprender todo o que poida da súa cultura, xa que nin podo ler no coche (maréome) nin me sinto ben pedíndolle que non fale.

Chego ao aeroporto, disimulo o peso e o tamaño das miñas gaitas para non ter que discutir co auxiliar de voo. Consigo pasar, sento, durmo un par de horas, aterro e alá vou, con todo o peso ás costas a por outro taxi.

O voo que ía levarme directa á cidade na que tiña que tocar cancelouse; aterro noutro lugar e contrato un taxi para que me achegue. Estou cansa, dóenme as costas, e ao subir ao taxi só penso en durmir. O taxista, de Xordania, é falangueiro, temos máis de dúas horas de viaxe, e de novo tento aprender o máximo da conversa, da súa cultura, da súa realidade: ten 37 anos e é taxista polas noites, xornaleiro polo día, pai de cinco fillos e musulmán no medio dos Estados Unidos. Eu tamén teño 37, e de súpeto síntome incriblemente egoísta polos meus baratos queixumes de cansazo.

Deja una respuesta

Tu dirección de correo electrónico no será publicada.

Este sitio usa Akismet para reducir el spam. Aprende cómo se procesan los datos de tus comentarios.