La Voz de Galicia – 17 de Noviembre, 2017 →
Levo trece quilos ás costas: as dúas gaitas van xuntas nun estoxo brando estreito para que collan nos avións pequenos que me levan ao medio da nada, e nesa mesma funda van as ferramentas básicas para o instrumento, un par de punteiros noutras tonalidades, e os amuletos que vou acumulando polo camiño. No brazo dereito vai a bolsa de viaxe que non se desfai nunca, contén todo o que poida precisar en calquera parte do mundo: ibuprofeno, colonia, bolígrafo multicor, ginseng, un par de rosarios, cadernos de notas, ordenador e unha colección de infusións para todo tipo de doenzas.
Collo un taxi ao aeroporto, dóeme un pouco un ombreiro e non quero arriscar antes do concerto. O taxista, do Kurdistán, é falangueiro e hai atasco, así que tento, durante unha hora e media, aprender todo o que poida da súa cultura, xa que nin podo ler no coche (maréome) nin me sinto ben pedíndolle que non fale.
Chego ao aeroporto, disimulo o peso e o tamaño das miñas gaitas para non ter que discutir co auxiliar de voo. Consigo pasar, sento, durmo un par de horas, aterro e alá vou, con todo o peso ás costas a por outro taxi.
O voo que ía levarme directa á cidade na que tiña que tocar cancelouse; aterro noutro lugar e contrato un taxi para que me achegue. Estou cansa, dóenme as costas, e ao subir ao taxi só penso en durmir. O taxista, de Xordania, é falangueiro, temos máis de dúas horas de viaxe, e de novo tento aprender o máximo da conversa, da súa cultura, da súa realidade: ten 37 anos e é taxista polas noites, xornaleiro polo día, pai de cinco fillos e musulmán no medio dos Estados Unidos. Eu tamén teño 37, e de súpeto síntome incriblemente egoísta polos meus baratos queixumes de cansazo.
