Compasión

La Voz de Galicia – 2 de abril, 2021 →

Cristina PatoNin somos quen fomos, nin somos o que seremos. Cambiamos constantemente, aínda que non nos decatemos. Aprendemos a ser como podemos, e a rectificar cando nos equivocamos, xa que na aprendizaxe tamén collen os erros. Pois todos erramos nalgún momento das nosas vidas, e, se nos dan a oportunidade de aceptar e asumir o noso erro para logo levantarnos, probablemente ese doloroso proceso nos faga un pouco máis sabios.

Pero, que pasa cando sentes que non podes errar? Que pasa cando a presión por non facelo o suficientemente ben simplemente te paraliza e non che deixa seguir? O Xan e mais eu falabamos diso o outro día. Estabamos conversando sobre a creatividade e sobre o difícil que é exporse a crear ou a amosar un proceso creativo nun mundo no que parece que non te podes permitir errar. Pois hoxe xa nada é efémero: todo o que fas ou dis queda aí para sempre, sen que poidas impedilo.

Ademais, semella que a linguaxe violenta non deixa de crecer nas redes, e está a acaparar a nosa existencia. Non sei se está relacionado coa pandemia e a falta de vida social real, pero é como se nos estiveramos deshumanizando a nós mesmos para poder automatizarnos (como xa fixeron os bancos, as gasolineiras…). Coma autómatas das emocións, atacamos a aquel que non di o que nos gusta e alabamos ao que concorda con nós; deixamos que o algoritmo nos diga como nos sentimos, e non deixamos espazo para reflexionar sobre o que queremos dicir, e por que o queremos dicir, e a quen. Coma autómatas, non nos poñemos na pel do outro, non cultivamos a empatía… non somos nós. E eu teño medo de que, se non nos decatamos dese erro pronto, esquezamos o significado da palabra compaixón.

Deja una respuesta

Tu dirección de correo electrónico no será publicada.

Este sitio usa Akismet para reducir el spam. Aprende cómo se procesan los datos de tus comentarios.