La Voz de Galicia – 2 de abril, 2021 →
Nin somos quen fomos, nin somos o que seremos. Cambiamos constantemente, aínda que non nos decatemos. Aprendemos a ser como podemos, e a rectificar cando nos equivocamos, xa que na aprendizaxe tamén collen os erros. Pois todos erramos nalgún momento das nosas vidas, e, se nos dan a oportunidade de aceptar e asumir o noso erro para logo levantarnos, probablemente ese doloroso proceso nos faga un pouco máis sabios.
Pero, que pasa cando sentes que non podes errar? Que pasa cando a presión por non facelo o suficientemente ben simplemente te paraliza e non che deixa seguir? O Xan e mais eu falabamos diso o outro día. Estabamos conversando sobre a creatividade e sobre o difícil que é exporse a crear ou a amosar un proceso creativo nun mundo no que parece que non te podes permitir errar. Pois hoxe xa nada é efémero: todo o que fas ou dis queda aí para sempre, sen que poidas impedilo.
Ademais, semella que a linguaxe violenta non deixa de crecer nas redes, e está a acaparar a nosa existencia. Non sei se está relacionado coa pandemia e a falta de vida social real, pero é como se nos estiveramos deshumanizando a nós mesmos para poder automatizarnos (como xa fixeron os bancos, as gasolineiras…). Coma autómatas das emocións, atacamos a aquel que non di o que nos gusta e alabamos ao que concorda con nós; deixamos que o algoritmo nos diga como nos sentimos, e non deixamos espazo para reflexionar sobre o que queremos dicir, e por que o queremos dicir, e a quen. Coma autómatas, non nos poñemos na pel do outro, non cultivamos a empatía… non somos nós. E eu teño medo de que, se non nos decatamos dese erro pronto, esquezamos o significado da palabra compaixón.
