La Voz de Galicia –16 de agosto, 2019 →
Nesta edición da miña clase sobre Memoria para a Universidade de California, Santa Barbara, o neurocientífico Kenneth S. Kosik, a artista Kim Yasuda e mais eu decidimos que iamos explorar as conexións entre a memoria, a memoria cultural e a inmigración. O meu labor para a UCSB é liderar unha iniciativa de aprendizaxe a través das disciplinas. Recompilo contido, traballo con diferentes departamentos, deseño o currículo e a estrutura das clases e impártoas en colaboración con Ken e Kim (neurociencia e arte).
Esta semana invitamos ao antropólogo Michael Gurven (que estuda a evolución da historia da vida humana), á xeógrafa Liz Chrastil (do laboratorio de neurociencia espacial) e ao hispanista e investigador da inmigración española nos EUA James D. Fernández. Entre os tres trouxeron unha visión aos nosos estudantes que ben podería ser a base de tódalas novas que estamos a recibir nos medios sobre a inmigración. Unha visión que nos lembra aquelas palabras atribuídas a Mark Twain: «A historia non se repite, pero rima», e que pon a perda da memoria cultural e os límites da nosa perspectiva no epicentro da convulsa realidade actual. Fernández rematou a súa charla cunha idea que aínda non presentaramos na clase, que é cuestionar cantas veces nas nosas vidas «non dicimos o que queremos ou sentimos, senón o que aprendemos a dicir».
Pois, como dicía a escritora Chimamanda Ngozi Adichie, se os medios mostran un pobo ou un colectivo como «unha soa cousa, cunha única historia, unha e outra vez» farán que finalmente se convertan simplemente niso, e non nas múltiples historias que nos representan e nos fan ser quen somos. Cando esquecemos que nós tamén fomos eles?
