La Voz de Galicia – 28 de abril, 2023 →
Lía esta semana unha frase no periódico que me quedou cravada: «Os pais con fillos sans son os máis ricos do mundo». Dicíaa Dolores Lamas, unha muller de Cambre de 76 anos, cun fillo e unha filla afectados pola enfermidade rara de Niemann-Pick, que non ten cura. Lendo a noticia, na que falaba da idea de conseguir unha residencia para os tres, comecei a pensar no que significa a palabra futuro nun contexto tan complexo, no que significa vivir coa incerteza de non saber quen coidará dos teus cando non esteas. Tamén pensei no desamparadas que se teñen que sentir as familias afectadas polas chamadas enfermidades raras, pois «a falta de coñecemento científico (…) adoita provocar un atraso no diagnóstico», por non falar do que significa navegar nun sistema de saúde sobrecargado.
O caso da familia de Dolores Lamas levoume a reler a nova sobre a familia de Rosario Vilasa e Severino Basanta, dous octoxenarios de Xove preocupados polo futuro dos seus catro fillos con discapacidades de máis do 80 %, falando da futura residencia de Aspanane (Asociación de Familiares de Persoas con Discapacidade Intelectual de Viveiro) e do que significa saber que os seus fillos poderían seguir vivindo xuntos e ben coidados cando eles xa non estean.
Non podo nin imaxinar a realidade das miles de familias que conviven coa incerteza dos coidados futuros dun descendente dependente, pero cando os medios de comunicación nos contan as súas realidades con respecto e empatía, axúdannos a achegarnos a elas e a reflexionar sobre o sistema de coidado mutuo no que se sostén a nosa sociedade, sobre a infinita humanidade de aqueles que loitan polo futuro dos seus, a pesar das circunstancias.
