Educación digital

La Voz de Galicia – 9 de diciembre, 2022 →

Cristina Patooutro día escoitaba na radio a Drew Faust, profesora de historia da Universidade de Harvard, sobre o feito de que, nos EUA, a xeración Z (os nados a finais dos noventa) xa non aprendeu a escribir ou a ler en letra cursiva (á man coas letras ligadas). E sobre o que iso significa na súa relación cos seus devanceiros, pois segundo Faust, esa carencia «priva á sociedade de acceder directamente ao seu pasado», coa necesidade dun «tradutor». Unha reflexión que me fixo matinar sobre o que me comenta acotío a miña irmá Raquel, profesora de instituto e nai de Quela, unha nena de dez anos: o complexo que lles resulta adaptarse ao programa de educación dixital que implanta o libro dixital nas aulas. E sobre o que supuxo para Quela (a que escribía historietas á man) pasar de súpeto do papel á pantalla; e para Raquel, orientar á súa filla a diario para poder traballar cunha ferramenta que aínda non aprenderon a usar. Quela pasou dos lapis de cores e as contas á man ao procesador de texto; dos libros de texto ao vasto e perigoso océano dos buscadores para conseguir información na rede, sen filtros…

Pregúntolle que supón esta transición, e a miña irmá di que o problema é que non hai transición, que na súa experiencia son os pais os que cobren ese baleiro como poden. Pois, a diferenza dos cativos, non todos os pais son nativos dixitais, e non todos teñen o luxo do tempo (ou da rede) para poder velar o que fan os seus fillos nas horas que pasan diante da pantalla facendo deberes na casa… E eu pregúntome cales serán as consecuencias para os cativos de navegar sen rumbo na era da posverdade, de aprender a aprender na vida dixital, e non na outra, na real…

Deja una respuesta

Tu dirección de correo electrónico no será publicada.

Este sitio usa Akismet para reducir el spam. Aprende cómo se procesan los datos de tus comentarios.