La Voz de Galicia – 13 de Octubre, 2017 →
Ás veces crúzome con el polas rúas de Ourense, e aínda hoxe non son capaz de dicir moito máis ca un tímido saúdo. Probablemente non sexa consciente do impacto que tivo na miña adolescencia e no meu xeito de entender a literatura como un refuxio de vida e de saber…
Esta semana celébrase o cincuenta aniversario do nacemento do Project Zero, o laboratorio de investigación da aprendizaxe da Universade de Harvard. Co título Cambios na mente: cinco décadas de coñecemento sobre intelixencia, pensamento e aprendizaxe exploran o impacto que moitos dos seus investigadores, como Howard Gardner (intelixencias múltiples) ou David Perkins, tiveron na sociedade. Formar parte desa celebración, co que tamén foi o seu director, o profesor Steve Seidel, fixo que me preguntase cal é a razón pola que hoxe en día desfruto máis na ensinanza que no escenario.
O pedagogo brasileiro Paulo Freire falaba da idea de que «ninguén educa a ninguén, ninguén se educa a si mesmo, os homes edúcanse entre si, coa mediación do mundo»; e ver como os meus propios estudantes son os que están a dirixir a súa propia aprendizaxe é algo moi reconfortante.
No instituto Otero Pedrayo do 1994, o seu xeito de ensinar era único. Don Arturo Fernández Nóvoa guiaba a nosa aprendizaxe cunha mestura de realidade e de feitos relevantes xunto co día a día da gramática e da literatura, sempre con respecto, moito respecto polos corenta e pico sentados na súa clase. Non recordo o método, senón o impacto que tivo en min, e creo que lle debo moito nesa procura de min mesma a través das letras e da escoita constante. Pois como diría Freire «o educador é o que fai posible que os estudantes se convertan en si mesmos».
