La lentitud

La Voz de Galicia – 4 de noviembre, 2022 →

Cristina PatoNon sei en que momento tomei a decisión de deixar de ter présa. O que si sei é que, a pesar de querer facelo durante anos, semella que non tiven moita présa para deixala de lado… A inercia dunha vida que me ía levando a lugares e persoas que me aportaban tanto, e me facían aprender, compensaba a sensación de que vivir así de rápido xa non tiña sentido. E a idea da supervivencia económica sempre estaba por riba da supervivencia vital ou existencial. Ata que a miña mente dixo basta e paroume de súpeto, tan de súpeto que non souben nin o que estaba a pasar. E agora, mirando atrás, son consciente de que levo tres anos aprendendo a vivir sen présa, intentando estar no mundo dun xeito responsable e aprendendo de novo o que significa o verbo ser.

Estes días, mentres lía Frágiles. Cartas sobre la ansiedad y la esperanza en la nueva cultura, escrito pola investigadora do Instituto de Filosofía do CSIC Remedios Zafra, non puiden deixar de matinar coas súas reflexións sobre a chamada vida-traballo, a autoexplotación, a hiperprodutividade e a precariedade laboral. Pero sobre todo coa idea do que significa abrazar a lentitude, pois nestes tres anos, mentres me ía adaptando á vida que sentía que debía construír, tamén vía que o único xeito de saír da sombra na que me metera era indo amodo. Xa que calquera imposición de présa ou urxencia facíame volver á inestable situación na que non era capaz de durmir ou comer. E aínda que ata hai uns meses non coñecía o traballo de Zafra, a verdade é que sinto que as súas Cartas están escritas para min, para ese min anónimo que se sente representada nesas palabras de alento cara a unha vida lenta, unha vida real.

Deja una respuesta

Tu dirección de correo electrónico no será publicada.

Este sitio usa Akismet para reducir el spam. Aprende cómo se procesan los datos de tus comentarios.