La normalización de la violencia

La Voz de Galicia – 29 de marzo, 2019 →

Cristina PatoTocábame esperar. Sentei co meu libro no lugar máis afastado da sala de espera, evitando o televisor que estaba alí, chamando a atención de todos nós. Eran as once da mañá, e botaban un programa matinal deses que mesturan actualidade e sociedade con curiosidades varias. Fixen todo o posible para non mirar a tele, pero o ritmo, os cambios de luz, os berros… todo ía sumando, e eu non podía concentrarme nin no meu libro nin en nada máis. Quedei aparvada, embobada, atrosmada e pasmada mirando o televisor.

Saíu unha desas escenas gravadas cunha cámara de seguridade, desas que mostran violencia sen permiso e sen avisar. Violencia real. E xa non puiden evitar contraerme e contrariarme, pois a violencia está en todas partes: no ocio, no entretemento, no xogo, na política, nas rúas. Está completamente normalizada.

Pensei no absurdo da situación: nun edificio público, nunha sala de espera oficial, estamos todos obrigados a ver unha canle de televisión que non podemos nin apagar nin cambiar. E o que sae nesa canle a esa hora considérase para tódolos públicos. Se eu estremezo coas imaxes que non quero ver, non me podo imaxinar o cativo que está ao meu lado, ou a anciá da primeira fila.

Cando conseguía non mirar para o aparato, entón era o son o que me contrariaba máis: a violencia verbal xa forma parte do xeito de ser dunha xeración na que a tele é un comensal. Como podemos evitar ser violentos se xantamos coa violencia acotío?

A «non violencia» é unha arma poderosa, como dicía Gandhi, «a maior forza á disposición da humanidade», pero por algunha razón a nosa sociedade segue a repetir os mesmos erros, per secula seculorum…

Deja una respuesta

Tu dirección de correo electrónico no será publicada.

Este sitio usa Akismet para reducir el spam. Aprende cómo se procesan los datos de tus comentarios.