La Voz de Galicia – 29 de marzo, 2019 →
Tocábame esperar. Sentei co meu libro no lugar máis afastado da sala de espera, evitando o televisor que estaba alí, chamando a atención de todos nós. Eran as once da mañá, e botaban un programa matinal deses que mesturan actualidade e sociedade con curiosidades varias. Fixen todo o posible para non mirar a tele, pero o ritmo, os cambios de luz, os berros… todo ía sumando, e eu non podía concentrarme nin no meu libro nin en nada máis. Quedei aparvada, embobada, atrosmada e pasmada mirando o televisor.
Saíu unha desas escenas gravadas cunha cámara de seguridade, desas que mostran violencia sen permiso e sen avisar. Violencia real. E xa non puiden evitar contraerme e contrariarme, pois a violencia está en todas partes: no ocio, no entretemento, no xogo, na política, nas rúas. Está completamente normalizada.
Pensei no absurdo da situación: nun edificio público, nunha sala de espera oficial, estamos todos obrigados a ver unha canle de televisión que non podemos nin apagar nin cambiar. E o que sae nesa canle a esa hora considérase para tódolos públicos. Se eu estremezo coas imaxes que non quero ver, non me podo imaxinar o cativo que está ao meu lado, ou a anciá da primeira fila.
Cando conseguía non mirar para o aparato, entón era o son o que me contrariaba máis: a violencia verbal xa forma parte do xeito de ser dunha xeración na que a tele é un comensal. Como podemos evitar ser violentos se xantamos coa violencia acotío?
A «non violencia» é unha arma poderosa, como dicía Gandhi, «a maior forza á disposición da humanidade», pero por algunha razón a nosa sociedade segue a repetir os mesmos erros, per secula seculorum…
