La Voz de Galicia – 7 de diciembre 2018 →
Eran as tres da mañá. Collín o ascensor e a música clásica enlatada acompañou a miña viaxe polos doce pisos de baixada até a recepción do hotel, onde soaba outra banda sonora: a das panxoliñas de Nadal. Achegueime ao recepcionista, pedín un taxi e esperei polo menos cinco cancións que non me deixaban pensar en nada máis que en saír de alí. Ás tres e vinte metinme no taxi camiño ao aeroporto. O condutor tiña a música ben alta e eu, por non ofendelo, tardei un anaco en pedirlle que a baixase, pois non deixo de ser unha muller soa nun taxi no medio da nada e no medio da noite. Unha vez intuín que podía suxerirlle baixar a música, logo de dez minutos de reguetón, o condutor obedeceu, pero comezou a cantaruxar as cancións polo baixiño. Probablemente xa o estaba a facer antes, mais eu non o ouvira. Corenta minutos despois chegamos ao aeroporto e non fun capaz de sacar as infames frases do reguetón da miña cabeza.
Fun facturar a maleta e de par do mostrador había un xigantesco reno inchable a carón dun Santa Claus que berraba «Ho, ho, ho!». E tamén panxoliñas soando pola megafonía, agora con ritmo latino. Pasei seguridade e nun aeroporto semibaleiro tódolos símbolos semellaban tristes; a música e os adobíos de Nadal non significan moito para os que andan a coller avións ás catro da mañá: os omnipresentes e sombríos homes de traxe azul cos que me cruzo acotío.
Pedín un café e o camareiro, cun fermoso sorriso, sacou un calendario e dixo, tatexando: «Só quedan dezaoito días para a noite de Nadal». Entón decateime de que me estaba a transformar nun deles…
Sorrín e lembrei que a música é a que colorea as grises realidades da nosa supervivencia.
