La rutina del sonido

La Voz de Galicia – 7 de diciembre 2018 →

Cristina PatoEran as tres da mañá. Collín o ascensor e a música clásica enlatada acompañou a miña viaxe polos doce pisos de baixada até a recepción do hotel, onde soaba outra banda sonora: a das panxoliñas de Nadal. Achegueime ao recepcionista, pedín un taxi e esperei polo menos cinco cancións que non me deixaban pensar en nada máis que en saír de alí. Ás tres e vinte metinme no taxi camiño ao aeroporto. O condutor tiña a música ben alta e eu, por non ofendelo, tardei un anaco en pedirlle que a baixase, pois non deixo de ser unha muller soa nun taxi no medio da nada e no medio da noite. Unha vez intuín que podía suxerirlle baixar a música, logo de dez minutos de reguetón, o condutor obedeceu, pero comezou a cantaruxar as cancións polo baixiño. Probablemente xa o estaba a facer antes, mais eu non o ouvira. Corenta minutos despois chegamos ao aeroporto e non fun capaz de sacar as infames frases do reguetón da miña cabeza.

Fun facturar a maleta e de par do mostrador había un xigantesco reno inchable a carón dun Santa Claus que berraba «Ho, ho, ho!». E tamén panxoliñas soando pola megafonía, agora con ritmo latino. Pasei seguridade e nun aeroporto semibaleiro tódolos símbolos semellaban tristes; a música e os adobíos de Nadal non significan moito para os que andan a coller avións ás catro da mañá: os omnipresentes e sombríos homes de traxe azul cos que me cruzo acotío.

Pedín un café e o camareiro, cun fermoso sorriso, sacou un calendario e dixo, tatexando: «Só quedan dezaoito días para a noite de Nadal». Entón decateime de que me estaba a transformar nun deles…

Sorrín e lembrei que a música é a que colorea as grises realidades da nosa supervivencia.

Deja una respuesta

Tu dirección de correo electrónico no será publicada.

Este sitio usa Akismet para reducir el spam. Aprende cómo se procesan los datos de tus comentarios.