La Voz de Galicia – 29 de Septiembre, 2017 →
É alta e esvelta, co pelo cano e os ollos claros. Elegante muller tivo que ter sido. Ás veces vestida, ás veces semiespida, sae todas as noites a coller cabichas na rúa, cabichas que mete no peto, e que logo, durante o día, fuma coma se foran cigarros dos caros sentada na escaleira do portal, mirando á nada, cos ollos desencaixados, e cos labios de cor carmín. Hai días que che pide comida, outros días simplemente lume, e case todos os meses ten algún accidente doméstico que fai que o edificio se encha de policías e bombeiros.
A miña veciña do segundo probablemente ande ao redor dos setenta anos. Ten un algo atemporal, incriblemente fermoso; pero vela a diario e imaxinar a súa vida pasada sempre me produce un arrepío existencial: soa, nunha grande cidade, abandonada polos servizos sociais, e sen ninguén que mire por ela.
Nova York é unha cidade que odias e adoras a partes iguais. Tan cruel como xenerosa, recórdache a diario que non es nada; e aínda que a soidade está presente en todos os recunchos de Manhattan, alí todos somos formigas traballando para construír un futuro con significado. E entón chegas a vella, e todo ese traballo deriva nesa soidade infinita…
Chovía en Ourense, entrei na catedral e fun á minúscula capela na que me refuxio dende a adolescencia; sentei en silencio mirando á nada, e de súpeto unha muller duns setenta anos murmuroume con tenrura «se miras ao Cristo de lado parece que está a sorrir». Mireina, abraceina e comecei a chorar, pois nese momento entendín que a soidade non ten que ver co tamaño ou a ambición dunha cidade. A soidade, coma a morte, forma parte da nosa existencia, e aprender a convivir con ela é unha lección de vida…
