La Voz de Galicia – 13 de mayo, 2022 →
Hai días nos que unha non é capaz. Por nada en concreto, simplemente unha érguese un día co pé contrario e todo vai do revés. Hoxe foi un deses días. E aínda que o tiña todo ben planeadiño para que fora un día perfectamente normal, pois non saíu, e non saíu. E entón unha entra nesa espiral de culpa que fai que todo vaia a peor, e así, sen decatarse, remata o día, e sen poder facer nada por paralo, unha séntese impotente por non ter sido capaz de apreciar a súa privilexiada existencia.
Como é a mente! Que difícil é manter (ás veces) a saúde mental! Pois aínda que unha crea que ten unha boa disciplina, que é capaz de encamiñar os pensamentos para que non vaian por onde non hai saída, a verdade é que unha non pode controlar o que sente, e canto antes aprenda a aceptar iso máis probabilidades haberá de que ese sentimento de culpa (que tanto espazo ocupa) deixe de meterse en tódalas cousas que poden pasar nun día.
Cando o día vai así, do revés, refúxiome nos libros. A música xa hai tempo que non me saca do labirinto no que me meto eu soa. Pero a literatura si. Da Ledicia Costas da semana pasada, volvín a Inma López Silva e aos seus retratos de mulleres, e á Feliz Idade de Olga Novo, e rematei naquel poema inédito da máxica Eva Veiga, aquel que nos regalara para a nosa humilde reflexión escénica sobre o idadismo. E lendo e relendo nel, conseguín sacar a culpa do peito «sen medo aos monstros e ás sereas, que decote aleita a nosa propia mente». Porque iso é o que fan as letras en min. Sálvanme acotío, lémbranme que iso que sinto dun xeito tan profundo xa o sentiu antes alguén, e foi capaz de escribilo para que eu, hoxe, non me sinta tan soa.
