La Voz de Galicia – 10 de septiembre, 2021 →
A meirande parte das veces que anoto unha idea para unha columna, comezo cunha reflexión sobre algo que me preocupa ou interesa, ou cun texto que lin ou cunha noticia que escoitei. Pero mirando as miñas notas deste verán, decateime de que fun acumulando unha serie de preguntas para as que nin teño resposta, nin sei como abordar. Coido que nunca amontoara tantas cuestións nos meus cadernos. E aínda que ás veces rumio sobre as mesmas cousas, recoñezo que nese listado de preguntas acumuladas teño desde un «por que tanta violencia?» até un «por que cada día é un día histórico para o prezo da luz?».
E cada día sumo unha cuestión nova, e cada día pérdome procurando unha resposta. Pero non entendo nada. Por que pechan as oficinas dos bancos no rural? Por que seguimos facendo culpables á xente nova e á xente maior dos problemas que causamos os que estamos no medio? Por que hai tanto odio e tanta gana de amosalo?
Oxalá puidera acumular porqués en vez de «por ques». Que fácil sería a vida se soubésemos a razón de tódalas cousas que nos acontecen. E tamén que complexa, pois quizais non teriamos a posibilidade de pensar que podemos ser mellores. Se cadra, se tivésemos tódolos porqués, non existiría a esperanza.
Cara onde imos agora? Pois non o sei. A verdade é que tódalas preguntas anotadas no meu caderno non me levan a moito máis que aceptar, socraticamente, que «non sei nada». E ao igual que hai días nos que esa sensación me paraliza, tamén hai outros días nos que esa mesma sensación me levanta da cama. E cando chega un deses días, abrazo a oportunidade de seguir preguntándome cousas, de seguir aprendendo a orientarme neste complexo camiño que é a vida.
