La Voz de Galicia – 18 de Mayo, 2018 →
A nosa lingua, coma a nosa gaita, sobreviviu centos de anos, a través dunha historia convulsa, grazas á nosa xente. A nosa existencia, a nosa identidade cultural, non pode ser nin entendida nin explicada sen a nosa fala e a nosa gaita (entendendo a gaita como unha metáfora da nosa música). A realidade de ser diferentes nun mundo nos que todos loitamos por facernos oír é un dos valores máis poderosos do que, para min, significa ser galega: celebrar a diferenza para poder medrar como sociedade.
Crieime escoitando a meus pais falando en galego excepto cando nos falaban a nós, ás súas catro fillas. Falaban galego entre eles, coas súas respectivas familias, coa xente das nosas vilas… pero a nós criáronnos en castelán. Só falaba galego cando me falaban en galego, e intentar desnormalizar esa realidade, incluso comigo mesma, é un compromiso que tiven que adquirir. Pois, se temos unha fermosa lingua propia, por que non a falamos en tódolos contextos? Cales son as razóns que nos frean a usala en tódalas realidades da nosa sociedade?
Toco un instrumento que de xeito natural me obriga a contar a historia de Galicia, e cada vez que a conto, xa sexa na China, nos Emiratos ou en Harvard, vexo o impacto que ten a nosa historia como paradigma do poder da cultura como motor económico e social, como construtora da nosa identidade.
Maria Victoria Moreno definiu a súa opción polo galego como «unha historia de amor». A fala e a música xa nos mostraron a súa forza para estar por riba de calquera decisión política: o pobo foi capaz de mantelas por amor ao seu, pola paixón de falar a «mimosa, soave, sentida e queixosa» lingua que nos fai realmente internacionais.
