La Voz de Galicia – 31 de julio, 2020 →
A calor era tal que decidimos pasar a tarde no que era o cortello da casa, que, aínda que está reformado, segue a ser un espazo pequeno, angosto e escuro, con muros de metro e medio. Estabamos fresquiñas, coa luz acesa e tombadas enriba da cama: eu cun libro e ela coa súa revista con exercicios para a memoria que pode ler mil veces porque, como ela di, esquece o que le aos tres minutos. No cortello case non entra luz e está tan illado que no verán é coma unha pequena neveira.
De súpeto soou o timbre, e cando saín ao patio para abrir o portón a luz do día era de po dourado e o ar estaba cargado de cinza de piñeiros. A miña veciña, que hoxe traía unha bolsa con berenxenas e remolachas da súa horta, dixo: «Está ardendo o monte por riba da igrexa». E eu pensei: «Pois menos mal que timbraches, pois podiamos estar aí até a noite sen decatarnos de nada».
A Maruxa e máis eu decidimos saír a ver que pasaba (coma se puidésemos facer algo!). Eu saín coa bata que tiña posta, e ela dixo que tiña que ir ben vestida porque «seguro que hai moita xente alí arriba». Subimos até a igrexa, vimos o desastre de lonxe, e, no momento que cambiou o vento e o fume inundou o noso espazo, decidimos volver ao noso pequeno búnker, pois xa case non dabamos respirado.
A estampa repítese cada verán. Cambia o nome da aldea, da comarca ou do monte, pero non cambian os feitos. Ourense arde, ás veces aos poucos, ás veces ao grande. Arde sistematicamente. E hoxe, preocupados polos rebrotes da covid-19, temos que engadir os rebrotes dos incendios que asoballarán a terra todo o verán, e que seguirán sendo ese outro virus que non nos deixa respirar e para o que tampouco temos vacina…
