La Voz de Galicia – 11 de noviembre, 2022 →
Quedan cincuenta días para rematar o ano. Un annus horribilis no que semella que temos de todo: desde «unha autopista ao inferno climático», en palabras de António Guterres (secretario xeral da ONU), até un número indefinido de guerras visibles e invisibles, pasando pola inflación e a recesión, a polarización da sociedade, a crise migratoria, todos os retos relacionados coa pobreza e a saúde (física e mental), e un longo etcétera. Pero os días pasan, e as nosas vidas continúan, ás veces coa sensación de que non somos máis que marionetas dunha realidade que, por moito que o intentemos, non podemos cambiar. E así, con esa impotencia, temos que tirar cara adiante imaxinando un futuro mellor, resucitando a esperanza na condición humana en cada momento.
Pois hai días nos que é case imposible ter esperanza, pero hai outros nos que de súpeto aparece un pequeno xesto anónimo, unha estampa de xenerosidade, que che fai lembrar que o cambio a gran escala se cadra estea nas mans de todos nós. Quizais se poida xerar a través de moitas e moi pequenas cousas que, entre todas, pouco a pouco, e á vez, poidan facer da nosa contorna un espazo máis humano. E entón, por un momento, unha sente que así, en pequeniño, si que pode aportar algo; pois hai emocións que son contaxiosas e que nos levan a actuar dun xeito determinado. E do mesmo xeito que os algoritmos das redes xa non nos dan opción a ser algo diferente ao que fomos onte, na vida real si que podemos achegarnos á idea de que o único xeito de salvarnos como sociedade comece con preguntarnos, de xeito individual, que podemos facer mellor, como podemos contaxiar o ben, ou como podemos ser mellores persoas…
