La Voz de Galicia – 6 de agosto, 2021 →
Saímos pasear as catro: a Maruxa, a Yoly, Bimba (a cadeliña agarimosa que nos fai rir a todas) e mais eu. Non eran nin as seis da tarde, pero neste verán atípico, no que non vai moita calor en Ourense, unha pode saír camiñar a case calquera hora. Collemos polo carreiro abaixo para saudar á miña veciña, e Bimba, coma sempre, entrou até a cociña para ver se hoxe levaba algún premio. E levouno: a Dosia, cun sorriso na boca e unha salchicha na man, saíu leda a saudar, primeiro á Bimba e logo a nós. «Ides de paseo?», dixo ela. «Imos», respondín eu. E así, sen dicir moito máis, saímos de alí as cinco: Maruxa, Yoly, Dosia, Bimba e Cris.
Fomos pola sombra, pois aínda que non ía calor, o sol, cando aperta, aperta ben. E demos unha xenerosa volta á aldea, iso si, ao paso da miña nai, que é coma ir na procesión da virxe de Fátima. Polo camiño atopámonos con cinco veciños cos que nos fomos parando a parolar, e tamén con oito cans, entre eles ese can grande e simpático que sempre aparece por calquera esquina cando saio coa Bimba. E cando volvemos, contra as oito da tarde, xa estabamos todas listas para o seguinte capítulo do día: cada unha ao seu.
Á noitiña, na cociña, a Maruxa fritía uns pementos da miña veciña mentres a Yoly seguía enfrascada nesa novela que está a ler. E fóra, no xardín, o Xan pelexaba co sistema de rego que, por algunha razón, sempre perde por algún sitio; mentres eu, pasmando e mirando á nada, coa Bimba durmida aos meus pes, pensaba no afortunada que son por simplemente poder ter tido unha tarde tan fermosa. Pois co tempo unha aprende que a felicidade é precisamente iso: estar así, en paz, desfrutando dos teus nun día calquera de verán.
