Todos los muertos

La Voz de Galicia – 29 de octubre, 2021 →

Cristina PatoHoxe pasou a charanga pola rúa Once. Saquei a cabeza pola ventá para ver se os vía tocar e, enfocando cara o chan desde o quinto piso do meu vello edificio, imaxinei os músicos camiñando pola beirarrúa. E sorrín, e coido que tamén cantei. E cando me metín para dentro, medio mareada por mirar tan intensamente para abaixo, de súpeto apareceu o meu pai. «Haberá que botar un fogo», dixo el con ese sorriso que iluminaba as nosas vidas. Pero cando lle fun responder, xa desaparecera do meu salón.

É curioso cales son as cousas que nos levan a lembrar os nosos mortos. Desde que morreu o Dositeo, hai hoxe dezaoito anos, cada vez que escoito unha charanga aparece el na miña memoria. Ás veces tocando o seu acordeón, outras veces sentado no sofá da casa familiar, e moitas veces botando foguetes no medio de Armariz. Pero nunca o imaxinara botando un fogo no medio de Manhattan. Quizais en soños, pero non esperta. E a simple idea de facelo foi calando en min: o Dositeo, despois do xantar, cun cigarro na man acendendo unha bomba desde a rúa Once. O Dositeo co pano de catro nós que usaba para protexer a súa calva do sol, camiñando ao solpor polo río Hudson. O Dositeo co seu impoluto traxe acompañándome ao Museo Metropolitano…

Para min hai algo máxico no son das charangas. Estea en Galicia ou Nova York, eses pequenos grupos teñen a capacidade de resucitar a memoria do meu pai. E agora semella que tamén resucitan en min memorias que non existiron, memorias que o fan formar parte destoutra vida que non chegou a coñecer. Memorias que no futuro confundirei como reais, porque xa son un anaco da miña historia.

Por tódolos mortos queridos, e aínda vivos na nosa memoria.

Deja una respuesta

Tu dirección de correo electrónico no será publicada.

Este sitio usa Akismet para reducir el spam. Aprende cómo se procesan los datos de tus comentarios.