La Voz de Galicia – 15 de junio, 2022 →
Era unha festa pequeniña nunha aldea pequeniña. Celebrábase arredor dun santo, nun deses soutos con árbores milenarias que fan que a calor do verán sexa algo máis levadía. E probablemente todos os que alí estabamos teñamos algún grao de parentesco, aínda que xa nin saibamos por parte de quen.
A gaiteira e a pandeireteira animaron o xantar; e a empanada, a orella, o churrasco e a bica encheron de enerxía a aldea. Logo chegou o baile, tamén pequeniño, cunha furgoneta que comezou a tarde «tocando» os clásicos populares de calquera festa de aldea. Eses temas que, como di o meu cuñado, están parados no tempo, pois levamos toda a nosa vida bailándoos, e coñecémolos porque xa só soan nas festas de aldea. E alí, bailando debaixo dos castiñeiros, mirei para elas, as máis vellas (entre elas á miña nai, que coma sempre, non quería bailar). Vestidas de domingo, estaban sentadas nas poucas cadeiras prestadas que había, e semellaban simplemente felices, mirando á xente bailar. Entón parei de moverme, e fixen o mesmo ca elas: observar o que pasaba. E de súpeto atravesoume un refacho de inmensa felicidade, e foi aí cando entendín a profunda sensación de ver que todos os teus están alegres, bailando despreocupados, nun presente tan presente que é imposible non sentir… E por uns minutos, ou por un segundo (a verdade é que non o sei porque perdín a noción do tempo), participando desoutro xeito, fun tan feliz!
Oxalá puidese lembrar que unha sinxela festa en comunidade, feita con amor polos veciños, e sen artificios, pode levar a unha a un estado tan fermoso. Oxalá puidese meter esa sensación nunha botella, para levala comigo sempre e bebela cando apareza a «sede»..
