La Voz de Galicia – 7 de xuño, 2019 →
Abrín os ollos e aínda era de noite. Non quería mirar o reloxo, dei media volta e tentei seguir durmindo, pero non fun capaz. As pegas andaban a argallar algo no meu tellado, quedei escoitando e decidín que me tiña que levantar para mirar a que estaban. Ás escuras, mirei pola ventá e vin un animal moverse. Asusteime, corrín de volta para a cama e mirei o reloxo. Eran as catro da mañá. Esa hora fatídica na que son consciente de que se esperto xa non vou ser capaz de seguir durmindo: o meu luscofusco particular. Nesa hora, o visible e o invisible, e o tanxible e o intanxible, adquire un estatus único no que os minutos convértense en días, os pequenos ruídos en ameazas, e os meus pensamentos en traxedias das que non vou ser capaz de saír. Esperei e esperei até o amencer. E comecei un novo día, coma se nada, sen ter sido capaz de durmir. Outra vez.
Semella que as catro da mañá é unha hora especial. Buscando unha explicación ao meu pesadelo habitual, cheguei a unha serie de conferencias TED do poeta Rives, que desenvolveu unha fermosa e entretida teoría sobre esa hora da noite. Rives recolle referencias doutros autores, cancións e películas sobre o que el considera «a peor hora posible» e chegou a crear un portal no que calquera pode contribuir con máis referencias da cultura popular sobre a importancia desa hora en concreto. Realmente fascinante.
Pero hoxe pasoume de novo, coma todas esas máquinas que están programadas para ser obsoletas despois dun tempo concreto, abrín os ollos ás catro menos dez da mañá e o meu corpo xa entendeu que o medo, que é libre, non ía ceder. E comecei un novo día, coma se nada, sen ter sido capaz de durmir.
