La Voz de Galicia – 27 de Abril, 2018 →
Grândola, Vila Morena foi a canción escollida polo Movimento das Forças Armadas para dar o segundo e definitivo aviso do comezo da revolución do 25 de Abril, a Revolución dos Caraveis. Dúas emisoras de radio retransmitirían dúas cancións que marcarían o inicio da democracia en Portugal: E depois do Adeus, de Paulo de Carvalho, foi a encargada de dar o aviso para que tomasen posicións, e a emblemática Grândola de Zeca Afonso daba comezo á revolución.
Escribo e estudo a miúdo a relación entre arte e activismo. O caso da Revolución dos Caraveis é un dos máis fascinantes, non só polo que significou para todo un país, senón tamén polo que significou para unha xeración de creadores. O violoncellista Pau Casals fixo da canción tradicional catalá El cant dels ocells un símbolo da paz a nivel internacional no momento que decidiu incluíla en todos os seus concertos durante o seu exilio do franquismo: dende as Nacións Unidas até o Carnegie Hall, unha canción era o seu xeito de protesta e tamén de apoio ao resto dos refuxiados e exiliados.
É incrible pensar canto podemos sentir cando escoitamos ou vemos unha obra que nos conmove, non só polo seu contido histórico ou político, senón pola súa forza. Este ano o MoMA de Nova York mostrou a obra Sin título, da artista e activista cubana Tania Bruguera, unha instalación que forma parte do que ela chama Arte de Conduta, que pretende «non representar o político, senón provocar o político». En grupos de catro, nunha sala por completo a escuras e pisando cana de azucre, sentir a obra dese xeito conmoveume e fixo que sentira algo tan profundo como inexplicable: o poder da arte na sociedade.
