El Correo Gallego – 5 de Setembro, 2016 →
CADA mañá que esperto en Ourense intento facer un paseo matutino, deses que lle axudan a unha a pensar e reflexionar e matinar. Escollo as mañás porque hai menos xente polas rúas, e así podo camiñar mirando á nada sen estar preocupada de se saudei ou non aos que pasan de fronte. Logo polas tardes xa me preocupo un pouco máis da parte máis social da miña vida pública e intento pararme sempre con quen se para conmigo e coa miña nai polas rúas do casco vello.
Pero cada vez é máis complicado dar un paseo matutino polo casco vello no que me criei. As noites, cheas de vicio e de vida a partes iguais, foron sempre complicadas, pero unha criouse acostumada ao ruído e aos diferentes horarios e xeitos de celebrar das diferentes xeracións, sempre coa idea de que as mañás, no meu barrio, eran realmente fermosas: viúvas camiñando soas cara a catedral ao mesmo tempo que os esmorgantes se recollen para ir a casa a durmir o que sexa que tomaron. Esa luz especial, esa néboa invernal, e esa brisiña que no verán nos axuda a respirar neste pequeno inferno que é Ourense… Pero agora é case imposible pasear ou simplemente facer recados tranquila polas mañás. E non culpo a ninguén en particular, porque realmente non sei quen ten a culpa, nin tampouco sei cal pode ser a solución, pero os bolardos do casco vello cambiaron a miña existencia e a miña relación co meu propio barrio…
Vouvos poñer en situación: eu xa non teño coche propio, se estou na terra co meu marido andamos en moto, e se estou soa, pois ando de prestado, de alugueiro, ou con coches de irmás, amigos e demais parentes… o coche axúdame a transportar por exemplo maletas e gaitas e a miña nai, e co coche teño que pasar cando vou ficar uns días coa miña nai no casco vello ou veño de traballar tarde. Pero o coche é sempre diferente, e eu non estou empadroada na casa da miña nai nin teño garaxe no casco vello, así que non podo pasar ao meu barrio, á casa da miña nai a menos que me ciña ás horas de carga e descarga nas que os bolardos están abertos, ou que me colla un taxi dende Facenda a casa (uns 300 metros) para non ter que cargar con todo ás catro da mañá cando volvo de traballar dalgún concerto ou aeroporto.
As veces, se teño paciencia, timbro no timbre dos bolardos e pido permiso para pasar “a deixar a miña nai que é dependente”, outras veces é imposible porque non levo a miña nai comigo e veño de tocar nalgún lugar para pasar a noite con ela. É nese momento no que, se non teño paciencia, pois chamo a un taxi por un tramo de 300 metros. E a verdade é que, como aos ruídos e pelexas no casco vello, pois unha acostumouse e entendeu que era normal e uns dos peros de vivir nunha zona peonil e histórica… até que hai unha semana, nun deses momentos de carga e descarga no meu horario de traballo (non no deles) o meu marido, despois de non conseguir que me abriran, recordoume o triste que é que para ir a casa da miña nai, a miña casa tamén, tivera que pedir “un favor ou un taxi”.
E agora ao tema que me levaba a escribir esta columna: as limitadas horas de carga e descarga do barrio, cando os bolardos están abertos, son tamén esas horas fermosas nas que adoitaba pasear, cando non hai moinantes ou esmorgantes, só veciños… Imaxinades o número de camións de reparto que se poden acumular na Praza do Ferro nunha mañá, especialmente ao redor da fin de semana? Pois tantos que é imposible camiñar, respirar ou disfrutar dos únicos momentos de paz do noso querido casco vello.
E como dixen, non sei se os culpables somos os veciños por aturalo todo sempre, as institucións por non atopar un xeito no que poidamos conciliar o querer que o barrio siga cheo de vida e o poder sentirse libre. O que si teño claro é que os transportistas ou os peóns non temos a culpa de que para servir centos de bares só teñan unhas cantas horas ao día. Nin tampoco temos a culpa os que non temos coche propio e traballos raros para non poder entrar na nosa rúa en coche en horarios intespestivos.
Vivín no casco vello toda a miña infancia e adolescencia, e non cambio esa vida por nada: un barrio fermoso, cheo de vida (da boa e da non tan boa), de anécdotas, de historias e de historia. E despois de anos e anos de bolardos, sigo a pensar que ten que haber algún outro tipo de solución que nos faga felices a todos…
