La Voz de Galicia – 20 de septiembre, 2024 →
É incrible pensar na cantidade de cousas que acumulamos cos anos. Cousas útiles e inútiles que xa non serven para nada máis que ocupar espazo, pero que por algunha razón gardamos sen saber por que. Cacharros que cargan coa memoria dun momento, dunha persoa, dun lugar, e dos que non somos capaces de desfacernos, porque sentimos que se os tiramos, esa memoria marchará con eles. Pero esa memoria tamén marchará connosco, pensaba eu o outro día cando baixei aquel aparello ao lixo, e o volvín subir, para logo volvelo baixar… Pois este lugar que habito é tan pequeno que a mera idea de gardar algo xa ocupa espazo dabondo.
En Nova York vivo nun apartamento pequeno, e son consciente de que grazas a iso, nos vinte anos que levo habitándoo, fun capaz de aprender a desfacerme do que non preciso, do que está a ocupar espazo e intúo que non vou usar. E tamén fun capaz de aprender a non adquirir máis cousas das que realmente necesito, pois para meter algo novo, aínda que sexa un xersei ou uns zapatos, teño que desfacerme de algo vello, xa que non hai espazo para nada máis.
E entón pregúntome se esa nova habilidade miña, esa que adquirín eu e que vai totalmente en contra da tradición familiar, esa tradición que fai que aínda hoxe haxa unha televisión de tubo morrendo co pó no salón, «pois aínda acende»… Se esa nova habilidade servirá tamén para as cousas que ocupan espazo na miña cabeza, para as memorias que xa non serven para nada máis que facerme sentir mal, para as que estarían mellor no «punto limpo» das memorias. Oxalá puidera poñela en práctica para que a mente aprendera a envellecer sen cargar con nada máis que o necesario para poder sobrevivir…
