La Voz de Galicia – 8 de diciembre, 2023 →
Metéuseme o frío no corpo. A casa estaba húmida e fría, e non daba quentado. E eu, que esquecera a friaxe do rural de Ourense, encollín os ombreiros e quedei engruñada todo o día, mentres o Xan andaba coa leña. Cando abriu a néboa e saíu o sol, saímos de paseo pola aldea, e cruzámonos co señor Manuel, que ía a paso lixeiro. Paramos a saudalo, e o Xan preguntoume: A que non sabes cantos anos ten? Ao que Manuel respondeu: «Pois o vinte e un de decembro terei trinta e dous mil oitocentos setenta días, mil oitenta meses, e setecentas oitenta e oito mil novecentas e pico horas…». E continuou a conversa falando de alcumes, de como se mantiña activo coas súas rutas para camiñar todos os días, de como facía encrucillados todas as noites. E eu estaba ouvindo, pero tamén estaba intentando facer números, e supoño que se decatou de que estaba escoitándoo a medias, porque de súpeto mirou para min e dixo: «Noventa anos, teño noventa anos».
Cando cheguei a casa pregunteime canta leña faría falta para coller temperatura, e no práctico que sería ter esa mente prodixiosa que pode calcular as cousas sen esforzo. Pensei en contar as achas que ía metendo o Xan na cociña de leña, pero tamén pensei que, aínda que as contara, logo esqueceríaas ou non lembraría onde as anotara, ou peor aínda, non sabería que operación utilizar para calcular a cantidade de achas que nos farían falta para quentar a casa cada día.
E así, contando cousas, decateime de que quedan vinte e tres días para rematar o ano (conteinos cos dedos da man), e que cada día é importante, e que quizais é mellor pensar na vida así, coma algo que pasa pasiño a pasiño, como din os ianquis, one day at a time.