Normalizando la diversidad

La Voz de Galicia – 14 de diciembre, 2018 →

Cristina PatoSubín ao avión. Tocábame escribir esta columna e tiña ben claro o que quería contar: unha pequena historia sobre mulleres compositoras. Comecei, e atasqueime, e como no avión non podía saír dar un paseo para desbloquearme, púxenme a ver unha peli: Campeones.

Ás veces a idea para esta columna nace dun deses momentos do cotián, tan sinxelos como máxicos. Outras veces é unha teoría, ou unha pequena historia que se vai formando e que non para de dar voltas na miña cabeza até que a escribo. A de hoxe é un impulso, unha reacción á obra mestra de Javier Fesser.

As palabras importan máis do que unha pensa. Pero son os xeitos de definir o que nos rodea o que nos axuda a aceptar ou a rexeitar as cousas que nos son alleas. Crecín nunha familia relativamente diversa, aínda que cinco dos seis membros eramos mulleres, e cada unha era un mundo de seu. Sempre pensei que miña nai fixo un traballo exemplar en «deixarnos ser»: Teté, a maior, baloncesto e enxeñería nos anos oitenta. Raquel, a terceira, música e enxeñería naval; e Yoly, a segunda, foi probando un pouquiño de todo até que atopou o seu xeito de convivir e integrarse nunha sociedade pouco preparada para a diversidade. Con ela é coa que máis anos vivín, pois non marchou á universidade, e aínda que na súa xeración ser diferente era un estigma do que non se falaba, para min crecer con ela foi a mellor lección de vida posible.

A normalización da diversidade é un labor conxunto. De toda a sociedade. De nada serven as políticas de inclusión se non somos capaces de ver o que estamos a excluír co xeito que temos de referirnos ás cousas, co xeito que temos de tratar os demais.

Grazas, Javier Fesser.

Deja una respuesta

Tu dirección de correo electrónico no será publicada. Los campos obligatorios están marcados con *

Este sitio usa Akismet para reducir el spam. Aprende cómo se procesan los datos de tus comentarios.