La Voz de Galicia – 10 de novembro, 2023 →
Hoxe celébrase o Día Mundial da Ciencia para a Paz e o Desenvolvemento, un deses días internacionais proclamados pola Unesco que pretende «renovar o compromiso en favor da ciencia para a paz e o desenvolvemento» e fomentar «o uso responsable da ciencia para o beneficio das sociedades». E para min non deixa de ser curioso pensar no complexo momento no que nos atopamos a nivel global, e nesa idea de «ciencia para a paz», cando os conflitos arredor do mundo, entre eles os de Libia, Sudán, Congo, o Sahel, Myanmar, Palestina, Israel, Ucraína…, están a amosar que estamos máis que lonxe de «renovar» ese compromiso do que fala a Unesco. Por non falar do uso indebido das novas tecnoloxías para a polarización da sociedade. Sen dúbida é necesario pór en palabras ideas tan fermosas coma «ciencia para a paz», pero por que somos incapaces de poñer esas palabras en práctica?
Ao matinar sobre iso, veume á cabeza o vídeo daquela obra de arte que me ensinou o Xan o outro día. Old People’s Home, do ano 2007, é unha instalación dos polémicos, controvertidos e virais artistas conceptuais chineses Sun Yuan e Peng Yu, que inclúe trece réplicas humanas e hiperrealistas de xenerais do exército e líderes relixiosos e políticos de diferentes culturas, todos eles anciáns, sentados en cadeiras de rodas automatizadas e chocando os uns cos outros (e coas paredes) de xeito aleatorio nunha sala dun museo. As figuras non falan entre elas, e segundo a web dos artistas, «a escena aseméllase a un silencio colectivo». Pero cando volvín ver o vídeo, quedeime pensando na tristeza e o realismo desta metáfora sobre as estruturas do poder e sobre o seu brutal impacto na sociedade.
