Cerrar cajones

La Voz de Galicia – 8 de octubre, 2021 →

Cristina PatoPor algunha razón levo toda a semana soñando con caixóns. Non caixas, caixóns. Deses que teñen un moble para acollelos a todos. Deses que son iguais e que encaixan perfectamente na súa estrutura. Ás veces están dentro dun armario, e outras veces aparece unha caixoneira infinita, con tantos caixóns que chegan ao ceo. E aí me vexo eu, pequeniña, mirando para eles desde abaixo, sen saber que facer.

O máis curioso para min é que na miña casa non teño caixóns. Nunca gustei deles. Supoño que é porque cando era pequena, se gardaba algo nun caixón, esquecíao para sempre. E non é que logo non fora capaz de atopalo, simplemente deixaba de saber que o tiña: o que ía ao caixón deixaba de existir… O caso é que desde que marchei da casa, tódalas miñas vivendas tiveron iso en común: non había nin caixóns nin caixoneiras.

Mais no soño de onte abrín un caixón da caixoneira infinita. Estaba cheo de recordos. Mirei para o seu contido e, cun nó no estómago, volvino pechar. E por algunha razón quixen saber se os de arriba tamén tiñan lembranzas. Entón decidín abrilos todos formando unha escaleira para poder chegar aos que estaban tocando o ceo. Subín e subín, sen mirar o que había neles. E cando cheguei… pois non abrín o último caixón. Desde a cima, rañando o ceo, había tantas cousas que ver, tantas cousas que descubrir, que de súpeto non tivo sentido abrir un caixón cheo de recordos. E foi aí cando espertei, ás catro e vinte da mañá. E xa non volvín durmir. Pero non me sentín mal, simplemente sorrín pensando no absurdo e máxico mundo dos soños, e na sinxela idea de pechar os caixóns das cousas que fan a unha lembrar o que xa non quere ser…

Deja una respuesta

Tu dirección de correo electrónico no será publicada.

Este sitio usa Akismet para reducir el spam. Aprende cómo se procesan los datos de tus comentarios.