La Voz de Galicia – 5 de junio, 2020 →
O venres pasado conseguimos volver a Nova York, nun voo vía Zurich no que só iamos doce persoas. Levabamos máscaras, desinfectantes, paciencia e medo. Os do CDC (o centro de control das enfermidades do Goberno americano) explicáronnos os protocolos antes de saír do avión, e nada máis baixar tomáronnos a temperatura e proseguimos a falar cos de inmigración. Collemos un taxi e chegamos á nosa outra vida contra as dez da noite. Non había tráfico, pero si policía por todas partes. Era o comezo dunha semana histórica na cidade de Nova York.
Os helicópteros andaban arredor do noso barrio. Estamos no corazón do Greenwich Village, onde nacen a meirande parte das protestas, e era imposible non sentir unha mestura de medo, ansiedade e perplexidade. O sábado comezaron os pequenos disturbios que desembocaron en grandes disturbios. Máis helicópteros. Máis policía. Máis xente. Máis dor no peito. E o domingo a situación descontrolouse de tal xeito que, por primeira vez en 75 anos, a cidade de Nova York impuxo un toque de queda. Saímos o luns a facer a compra e tódalas tendas do noso barrio, que xa levan meses pechadas, estaban agora poñendo todo tipo de barricadas.
O toque de queda estendeuse, os disturbios ían a máis, e a clase política a menos. E o mércores a mensaxe, tan importante coma imperante, quedaba embazada polos danos provocados polos saqueadores (que nada tiñan que ver cos que se manifestaban pacificamente).
E a dor do peito segue aí. Supoño que será polo que está a pasar no mundo, ou polo que está a pasar aquí, ou pola impotencia de ver que seguimos sen aprender nada: nin de pandemias, nin de racismo. Que ten que pasar para que deixemos de estar cegos?
