La Voz de Galicia – 17 de diciembre, 2021 →
Estes días, nos que a néboa non deixa pasar o sol até ben entrada a hora do xantar, acostumo celebrar ese momento. De súpeto, a miña cociña ilumínase e, entón, levántome da mesa e saio ao balcón, e empápome desa calor natural que tanta enerxía dá. E por un momento podo apagar as luces para deixar que os raios de sol da fin do outono alumeen o salón, aínda que sexa por un anaquiño de día, pois aquí, na miña casa de Ourense, pronto desaparecen. E dalgún xeito, eses trinta minutos de luz cambian a miña percepción do día.
Entón penso que importante é a luz, que esencial para a vida, e que complexo é o feito de que nestes tempos tanto a luz solar coma a luz eléctrica sexan dereitos que non todo o mundo pode ter. Porque entre as moitas noticias ás que lles debemos a nosa atención (e que seguimos coa impotencia que nos provocan as novas sobre as cousas que sabemos que non podemos cambiar) está o feito de que o prezo da luz volveu bater un récord de altura. E logo imaxino a próxima factura, e pregúntome cantos fogares haberá que simplemente non se van poder permitir pagala, e continúo maquinando sobre o que significa iso para o benestar da sociedade.
Mais o calendario segue, e o Nadal xa chegou, precisamente a través desas luces nas rúas, e é por iso polo que unha é máis consciente da capacidade que ten a luz (e a falta dela) de provocar sensacións alleas ás nosas, de darnos ou quitarnos a ilusión.
Pero, como podemos manter a nosa propia luz acesa nos momentos nos que todo é triste e escuro? Quizais nutrindo a esperanza de que seremos capaces de gañarlle a batalla á néboa, como fai o sol cada día, iluminando acotío a nosa percepción da vida.
