La Voz de Galicia – 8 de septiembre, 2023 →
Agora que o penso, non lembro moi ben se cando era pequena esperaba con ansia este momento do ano, ou era das que preferiría quedarse sen facer moito un pouco máis. O que si que lembro é que o comezo do curso traía ás veces unha sensación complexa, por unha morea de razóns, e supoño que hoxe sigo levando comigo esa sensación agridoce na que son consciente de que algo significativo remata (un verán coa familia) e que este inicio do curso escolar non sei moi ben por onde me levará.
Nestas datas, algunhas persoas deciden facer propósitos para mellorar a súa vida, ou para aprender algo novo, collendo esta etapa do ano con esperanza, soñando cun capítulo novo da súa novela persoal. Para outras, este momento pode significar a volta ao cansazo, ao correr sen parar, a volta a unha rutina non sempre buscada, non sempre desexada. E tamén haberá estudantes que sintan nervios, ou medo, porque o inicio do curso implica un cambio de cidade, de amigos, de vida, de ciclo… Sexa cal sexa a situación de cada un, hai algo fascinante neste momento do ano. De súpeto somos conscientes do rápido que chega o anoitecer, de súpeto chegou a choiva e mudou a luz, de súpeto recupérase o ritmo habitual das cidades e das aldeas, de súpeto volvemos a ser nós coas nosas circunstancias… Rematou a paréntese que paralizou o país no mes de agosto (estiveramos ou non de vacacións), e comezou a présa (con todas as súas consecuencias).
E eu, neste momento de cambio, aproveitarei para reflexionar sobre como serei capaz de cumprir os propósitos persoais que me prometín hai algún tempo: traballar a esperanza acotío, deixar a présa para quen poida con ela, e aprender a vivir ao meu ritmo.
