La Voz de Galicia – 27 de novembro, 2020 →
Vexo as imaxes e coma sempre pregúntome cales serán as súas historias. Canto sufrimento haberá detrás da decisión de arriscar as súas vidas nunha travesía tan perigosa coma incerta para chegar a un lugar no que, se chegan con vida, tampouco saben se haberá algunha posibilidade de saír adiante.
A estampa repítese constantemente. Cambian os portos e as rutas, cambian os medios (a pé ou en caiuco), cambian a orixe e o destino, pero o que non cambia é a realidade diaria de cada un dos seres humanos que toman esa complexa decisión; unha realidade que quizais non sexamos capaces nin de imaxinar. Pois non somos quen de xulgar a ninguén por desexar ter o dereito a ter dereitos. E pregúntome: que é o que podemos facer, como sociedade, para contribuír á solución dun problema que nin é novo, nin é pasaxeiro. Pregúntomo constantemente, e con tristura sempre chego á mesma resposta: sinceramente, non o sei.
Os medios, polas razóns que sexan, non sempre axudan a entender a complexidade da situación. Crean unha narrativa única para todos aqueles que chegan e outra para os que os reciben. E no caso das Illas Canarias, hai tamén unha terceira narrativa, que é o Goberno central. E nesa breve imaxe que emiten de Arguineguín, non hai espazo nin para as miles de historias de desesperación dos que chegan nos caiucos, nin para as dos voluntarios e traballadores que os reciben sen os medios necesarios.
Quizais ese sexa o primeiro paso: esforzarse por querer escoitar a historia de cada un deles, para así tentar entender a profundidade dun problema que é tan global coma noso, e que non vai pasar de largo a pesar de que miremos cara outro lado.
